De stem is een wonderlijk fenomeen. Niet te vangen. In de kern vrij. En op een wonderlijke manier verbonden met dat wat wij de ziel noemen. Door je stem te laten horen leer je jezelf kennen. Raak je tal van lagen, klanken, kleuren, hoogten en dieptes aan die deel uitmaken van jouw eigen verhaal. Door middel van stemexpressie ontdek je ten diepste wat je werkelijk bezielt.
Voor mij is ‘reizen met stem’ de meest sterke én kwetsbare expressieve werkvorm die er bestaat. Sterk omdat het niet zonder lichamelijkheid kan, stem en lijf zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Kwetsbaar omdat het raakt aan emoties, stemmingen, licht en donker, leven en dood. Mijn zienswijze op en manier van begeleiden van stemexpressie is in belangrijke mate gevormd door mensen van het Roy Hart Theater. Het is niet gebaseerd op een ‘methode’, ‘school’ of ‘therapie’.
Het is ontstaan vanuit de liefde voor de menselijke stem in verbinding met de ziel. En, om het in de geest van Roy Hart te zeggen: …in verbinding met ‘the Dark Side’, de schaduwzijde van de mens.
In mijn workshops stemexpressie gaat het niet zozeer om ‘mooi’, veel meer gaat het om ‘echt’. Reizen met je stem is in mijn ogen altijd een zoektocht maar dan wel een die je onvermoede schatten kan bezorgen. Het is hoe dan ook een persoonlijk reis naar authenticiteit, naar de kern van jouw eigen lied en verhaal.
In een verhaal doet alles mee. Buitenkant en binnenkant. Je lichaam vertelt, je gezicht spreekt boekdelen, je ogen zijn de spiegels van je (be)ziel(ing). En van binnen zijn de kleuren, de stemmingen, de emoties en bovenal is daar het spelende kind.
Verhalen vertellen is vooral jezelf vertellen. Zonder jou is er geen verhaal. Het is altijd jouw verhaal. Het verhaal komt tot leven door de ander. De ander speelt er altijd in mee. Eigenlijk verschijnt het verhaal in het moment zelf tussen jou en de ander. Zo nemen verhalen ons mee naar een andere wereld.
Verhalen vertellen is vooral veel niet doen. Het is als fijn zand in de palm van je open hand. De wind kan er vrij mee spelen waarmee de meest verrassende patronen tevoorschijn kunnen komen. Maar zodra je het in de hand wilt houden, letterlijk je hand dichtknijpt, loopt het zand tussen je vingers weg.
Het zijn de innerlijke (oer)beelden die ten diepste de verhalen doen stromen. De valkuil is dat we ons vastklampen aan woorden. Beeldend vertellen ontstond bij mij 50 jaar geleden als vanzelf door de fotografie. Het is leren kijken. Zien dat er zoveel meer is dan woorden op een rijtje. Door de jaren heen is dat eigenwijs en tegendraads gegroeid. En kenmerkend voor mijn workshops. Niet de tekst staat voorop. Eerst jij….. eerst jouw hartenklop. Een verhaal dient geboren te worden. Altijd weer opnieuw. Niet uit het hoofd geleerd. Nee, allereerst behoeft het lichaam en ziel.